कंटाळा

तसे तिथे आम्ही दोघंच असतो. म्हणजे तिसरं कोणी दिसत तरी नाही.

‘‘काय, देव वगैरे मानतोस की नाही?’’ तो विचारतो. कंटाळा आल्यावर टाईमपास करायला ह्यासारखा प्रश्न नाही.

‘‘.....’’ मी म्हणतो. 

उत्तरच दिलं नाही म्हणजे प्रश्न सुटतो. प्रश्न नाही सुटला तर आपण तरी नक्की सुटतो. 

‘‘पुजा वगैरे?’’ तो विचारतो.

‘‘.....’’ मी पुन्हा सुटकेचं उत्तर देतो.

‘‘शेवटी श्रद्धा हवीच कशावर तरी.’’ तो पाठ केल्यासारखं म्हणतो.

‘‘हो ना.’’ मलाही हे दर वेळी म्हणावंच लागतं.

‘‘पण आजकाल देवाला न मानणं फॅड झालंय’’ विषयाला रेटा देत हे कदाचित तोच म्हणतो. 

‘‘तू मानतोस?’’ हे कोण म्हणतं आठवत नाही.

‘‘देव तर सगळीकडेच आहे’’ नुसताच घुमल्यासारखा आवाज येतो. यावर जनरली कोणीच काही बोलत नाही. नुसतीच शांतता.... त्या शांततेनंतर पुन्हा एकदा शांतता. बोअर झाल्यावरची शांतता गाभाऱ्यासारखी असते.

‘‘तुझ्यात, माझ्यात, ह्याच्यात, त्याच्यात. कणापासून मणापर्यंत, मनीपासून मन्यापर्यंत सगळीकडे आहे.’’ पुन्हा आवाज चालू.

‘‘म्हणजे सारं काही पेअर्ड आहे. पेअर्ड बट नॉट कनेक्टेड’’ (मुद्दा पटवून देण्यासाठी इंग्रजीतून तांत्रिक विषयावरचा विनोद आवश्यक)

‘‘मग तू मानतोस की नाही देव?’’ 
आमच्यापैकीच कोणीतरी एक म्हणतो. 

‘‘विचार करावा लागेल’’ आ. पै. को. दुसरा म्हणतो.

‘‘विचार काय करायचा त्यात? देव आहेच’’ 

‘‘तुझ्यातही आहे?’’

‘‘ऑफकोर्स’’ आवाजातला कॉन्फिडन्स वाढलेला असतो.

‘‘पुरावा काय?’’

‘‘मीच’’ तो

‘‘मी?’’ मी

‘‘मी म्हणजे मी. तू नाही मी.’’ तो

‘‘अच्छा. मी म्हणजे मी. मी म्हणजे तू नाही.’’

‘‘कन्फ्यूज करू नकोस. तो माझ्यातच असतो. तो म्हणजेच मी.’’

म्हणजे तोच जर माझ्यातही असेल तर मी म्हणजे तू... (हा आपला माझा विचार)

‘‘पण तू म्हणजे तो असशील. आणि तो माझ्यातही असेल तर मी म्हणजे तू ना? अ बरोबर ब; आणि ब बरोबर क असेल तर अ बरोबर क हे आलंच ना.’’ मी म्हणजे कदाचित तो म्हणतो. मी तर नुसतं ऐकतो. त्याला (मला?) पटतं.

‘‘हं.... विचार करावा लागेल’’

‘‘का पण?’’ तो गंडतोय हे माझ्या लक्षात येतं.

‘‘तो दिसणार कसा हे शोधावं लागेल’’

‘‘आता हा ‘तो’ कोण?’’

‘‘देव रे’’

‘‘म्हणजे तू’’ आता तो जरा वैतागतो. (असं ‘मला’ तरी वाटतं)

‘‘शूऽऽऽ तिसरं कोणी ऐकतंय हे?’’

‘‘नाही.’’ 

तिसरं कुणी नसतंच ना तिथे.

‘‘म्हणजे देव नाही.’’ एक चिवट युक्तिवाद.

‘‘तुझ्याशी बोलण्यात अर्थ नाही.’’ 

लॉजिकचा स्टॉक संपल्यावर तो जायला निघतो.

‘‘थांब. एकटं टाकून जाऊ नको.’’

‘‘इथे कोणीही एकटं नाही. तो आहेच ना सगळीकडे.’’ तो (मी?)

.......

हे असंच चालू राहतं. आम्ही बोअर झालो हा खेळ लावतोच. मग आमच्यापैकी कोणीतरी येतं, कोणीतरी निघून जातं. हातपाय दगडाचे असले की कंटाळा येणारच ना. मग आम्ही एकाचे दोन होतो. दोनाचे चार, चाराचे अनंत... देव मानणारा, देव न मानणारा, मी, तो असा सगळा सबगोलंकार गोपाळकाला होतो. तसं एरवी तिथे कुणी नसतंच. 

मग गाभाऱ्यात उरतं कोण?

.....??

उरतं केवळ एक प्रश्नचिन्ह.
त्याला तुम्ही कंटाळून देव म्हणता...

 

... प्रवीण जोशी
98505 24221
pravin@pravinjoshi.com